Հայկական դուդուկի յուրահատուկ նվագը հիմնված է մեծագույն վարպետների կողմից ժառանգած և փոխանցված տեխնիկայի կիրառման վրա, որոնք դժվար է ընդօրինակել առանց գործիքի անհատական և խորը ուսուցման:
Ճարտարապետության մեջ զարդանախշը սահմանվում է որպես դեկորատիվ մաս, որը ծառայում է շենքի կամ ներքին կահույքի տարրերը զարդարելուն և այլն: Գեղագրության մեջ զարդը համապատասխանում է դիզայնի կամ դեկորատիվ մոտիվին, որը շրջապատում է այբբենական տառը՝ վերջինս ընդգծելու և զարդարելու համար։ Նմանապես, երաժշտության մեջ զարդը բաղկացած է երաժշտական նոտայի զարդարանքից: Զարդը կարող է լինել շատ փոքր նոտայի կամ էֆեկտի նվագարկումը, ինչպիսին է վիբրատոն: Հատվածի վրա այն դրվում է հիմնական նշումից առաջ և հետո և երբեք չի հաշվվում չափման մեջ: Յուրաքանչյուր ժողովուրդ իր ավանդական գործիքների վրա օգտագործում է իր զարդանախշերը: Դուդուկի դեպքում մի քանի զարդանախշեր հնարավոր են և հասանելի՝ մատների և/կամ շնչառության միջոցով։ Այնուամենայնիվ, այս զարդանախշերը մնում են շատ դժվար գրավոր բացատրելի, այդ իսկ պատճառով ուսուցչի հետ անհատականացված ուսուցումը կարևոր է զարդանախշերը հասկանալու և ճիշտ կատարելու համար:
Զարդանախշերը նաև մշակութային հատուկ երաժշտական մոտիվներ են: Տարածաշրջանում գոյություն ունի զարդարանքի իրական մշակույթ, դրա սխալ օգտագործումը վատ է ընկալվում և դիտվում որպես ավանդական երաժշտության գենետիկական փոփոխություն: Դուդուկում զարդանախշերը ստացվում են մատների հատուկ շարժումներով, հատկապես նոտաների շատ արագ կրկնման ժամանակ, ինչպես նաև շնչառության, բերանից օդի ավելի ընդգծված արտանետումների կամ վիբրատոյի օգտագործմամբ, որոնք շատ տարածված են և, երբ ստեղծագործության որոշակի պահերին հնչեցված երաժշտության մեջ յուրահատուկ և անկրկնելի կողմ է հաղորդում երաժշտին:
Զարդանախշեր սովորելը և յուրացնելը պահանջում է մեծ խստություն և ավանդական երաժշտության լավ իմացություն: Երաժիշտների կողմից զարդանախշերի օգտագործումը թույլ է տալիս արագ գնահատել դրանց մակարդակը՝ դիտարկելով նրանց օգտագործած զարդանախշերի բարդությունն ու ինքնատիպությունը։
